عمیق ترین ترس ما

گاهی به این فکر میکنم چرا ما به ناتوانایی هامون بیشتر از توانایی هامون بها میدیم؟ چرا به آنچه بی ارزشمان میکند بیشتر توجه میکنیم مثلا وقتی کسی از ما انتقاد میکند آنقدر به آن بها میدهیم که ناراحت میشویم، ولی آیا اگر در جایی ناتوان بودیم، توانایی هایمان را هم به همان اندازه  جدی میگیریم؟ آیا به آنها فرصت بروز و پرورش داده ایم؟
ویلیامسون قشنگ و عمیق توضیح میده که
"عمیق ترین ترس ما، این نیست که قدرت کافی نداریم. عمیق ترین ترس ما، این است که نیرویی بیش از اندازه داریم. 🔺جهلِ ما نیست که بیش از هر چیز ما را به وحشت می اندازد، بلکه این سهل انگاری ماست که وحشت آفرین است. از خود می پرسیم، من که هستم که خردمند، با شکوه، با استعداد و اعجاب آفرین باشم؟؟؟
🔺به راستی چه کسی هستی که این گونه نباشی؟ تو مخلوقِ خداوند بزرگ هستی، بازی بی ارزشت به کار جهان نمی آید. 🔺هنگامی که به روشنایی درونمان فرصت درخشش می دهیم، ناخودآگاهانه به سایرین رخصتی می دهیم تا این گونه عمل کنند.
🔺هنگامی که از ترسی که در درونمان است رهایی می یابیم، حضورمان خود به خود سایرین را نیز از ترس شان رهایی می بخشد."
🔺باز هم میرسیم به این نکته بسیار مهم که همه چیز از درون ما شروع میشه و در این جهان پرورش پیدا میکنه و در زندگی ما عینی میشه؛ ما در درونمان ترسی نهفته از توانایی های خودمان داریم که اگر قصد کنیم کشفشان کنیم دنیای دیگری را تجربه خواهیم کرد.
برای من از تجربه ات و از حسی که از این متن گرفتی بنویس لطفا تا باهم به پرورش خودمون بیشتر فکر کنیم
#سوده_هروی