همیشه از خدا میخواستم که یه آدمی با ویژگیهای نامزدم سر راهم قرار بده

همیشه از خدا میخواستم که یه آدمی با ویژگیهای نامزدم سر راهم قرار بده.همیشه دعا میکردم و بالاخره بهم داد اما این رابطه ۴ ماه بیشتر طول نکشید. به خاطر همین همش دارم خودمو سرزنش میکنم و میگم:این هدیه ی خدا بوده و تو ازش مراقبت نکردی و اما داستان من:
یه روز صبح که داشتم آماده میشدم که برم سرکار.رفتم جلوی آینه.به خودم نگاه کردم و گفتم امروز یکم به خودت برس شاید یه نفر اومد و حس میکنم امروز اونکه باید بیاد میاد..بعدش خندم گرفت و به خودم گفتم باز رفتی تو رویا.😊
شاید باورتون نشه ولی اون روز همون روزی بود که نامزدم برای اولین بار اومد محل کارم که منو ببینه.و من اصلا خبر نداشتم و بعدا وقتی متوجه شدم که خواستگاره نمیدونید چقد از احساسم که به واقعیت پیوسته بود شگفت زده شدم. اشنایی من و نامزدم از طریق معرف بود.بعد اومده بودن محل کارم منو دیده بودن و بعد هم تماس با مادرم وجلسه اول خواستگاری. معرف برامون گفته بود که ایشون خیلی پسر خوبیه . تو یکی از ارگان های خیلی تاپ کار میکنه.خانواده دوست, دست و دلباز ,خوش مسافرت و متین, نجیب ,اهل هیچ دود و دم و هیچی نیست.. خانواده عالی دارن.اصلا اهل دخالت نیستند و . ایشون یه ازدواج ناموفق داشته و دوساله که جداشده و هیچی از گذشته هم نمونده.به خود من هم گفتند که همسر سابقش خیلی وابسته به خانوادش بوده که جدا شدند. خلاصه من مشکلی ندیدم و رسید به خواستگاری. فقط بیست دقیقه باهم حرف زدیم ولی انگار سالها بود که میشناختمش. انگار یکی بودیم.همونجا فقط یک کلمه تو دلم گفتم خدایا هزاربار شکرت .همونی که میخام. کمی غرور داشت اما اصلا برام مهم نبود میگفتم مرده و غرورش،اما غرورش یکم شبیه بی محلی بود اما گفتم مهم نیست. صحبت سر جداییش بود که گفت ولله من هیچ اشتباهی نداشتم همش تقصیر اون بوده.اینجا خیلی دلم براش سوخت ، بعدش از خودمون گفتیم از خصوصیات اخلاقیمون.من پرسیدم بهترین و بدترین اخلاقتون از نظر خودتون چیه? قبل ازاینکه جواب بده خودم اول گفتم.
گفتم من خودم بهترین و بدترین اخلاقم مهربونیمه. گفتم من اهل بگو مگو و دعوا و خدایی نکرده فحش نیستم یا صدامو بلند کنم سعی میکنم حرف بزنم اما اگه حل نشد سکوت.گفت اگه با من باشه خندیدم گفتم اونموقع حرفی نمیزنم ولی اگه ی چیزی باشه مثل بی احترامی شاید قهرکردم.گفت قهرت چقد طول میکشه گفتم بستگی داره.ولی بیشتر از دوروز فک نکنم باشه.(بعدها همین حرفم شد بلای جونم) و اونم گفت من موقع دعواهامون سکوت کردم ولی خانمم داد و بیداد میکرده...درمورد کارم که با کارم مخالف بودن و درمورد ادامه تحصیلم هم گفتن اگر شرایط زندگی جور شد ادامه بده.ولی بعدها گفت که نباید ادامه بدی چون مرد باید تحصیلاتش بیشترباشه.منم قبول کردم.
خلاصه اون روز گذشت.فرداش تماس گرفتند برا جواب.جواب من بله بود ولی ازشون خواستم ی جلسه دیگه هم بیان باقی حرفامونو بزنیم.وبعد از ده روز جلسه ی دوم خواستگاری بود. نشستیم به صحبت. ازشون اجازه خواستم که سوال اخرو از گذشته ش بپرسم واونم با گشاده رویی قبول کرد و گفت هرچی دوست داری بپرس.خانم هروی زندگی مشترک ایشون فقط ۸ ماه دوام داشت و سوال بود برام که چرانتونستند باهم ادامه بدن.!با این سوال شروع کردم گفتم همسرسابقتون الان متاهله? گفت نه.گفتم مجرده? مکثی کرد و گفت نه.
من شوکه شده بودم.نه متاهل نه مجرد.اصلا باورم نمیشد.اصلا جوابی براش پیدانمیکردم.همینجوری مونده بودم چی بگم.گفتم یعنی چی?
گفت : معلومه خیلی باهوشی... طلاقش ندادم. وای نمیدونید چی به سرم اومد.اصلا نمیدونستم چیکار کنم.خانوادش تو اون اتاق.چیکارمیکردم فقط گفتم من شوکه شدم نمیدونم چی بگم.اخه چرا نگفتین؟
گفت عذرمیخام اگه میگفتم جوابت بله نبود.منم گفتم معلومه که نبود اما اینجوری هم نمیشد.بعد گفت طلاق ندادم تا مهریه شو ببخشه.من تو اون زندگی خیلی اذیت شدم .نمیدم تا ببخشه...وای داشتم نابود میشدم...گفتم اگه هنوز علاقه ای هست...گفت نه نه اصلا ما تو این دوسال حتی یه پیام هم به هم ندادیم.هیچ علاقه ای نیست فقط علت طلاق ندادنم اینه که مجبورشه مهریه شو ببخشه. من هم بهش گفتم باید فکر کنم.که گفت باشه و باهم رفتیم بیرون.همه یجوری نگامون کردن.اون هم باحالت خیلی بدو دستپاچه ای با مامانش رفتند.از ی طرف دلم براش سوخت از طرفی هم ناراحت بودم از دستش.وقتی ب خانوادم گفتم اونا هم شوکه شدند.واقعا نمیدونستم باید چه کنم.از ی طرف حرفاشو کاملا قبول کردم و بهش اعتماد کردم اونم با جون و دل و از طرفی هم نگران بودم از رابطه ای که اولش با پنهانکاری شروع شده.
خلاصه من با وجود سردی خانوادم تصمیم گرفتم باایشون ادامه بدم. به نامزدم تماس گرفتم گفتم من ادامه میدم فقط برام مشخص کنید برنامه هاتونو برا جدایی میخاید چیکار کنید و ... اون هم گفت باشه.ولی احساس بدی داشتم حس کردم نباید قبول میکردم از خودم بدم اومد .علتشو نمیدونستم .شاید برام سنگین بود که به همین راحتی همچین چیزی رو میپذیرفتم.ولی وقتی نگاه میکردم میدیدم خواستگار خوب نداشتم.و سنم هم داشت میرفت بالا.سی سالم بود نمیخاستم این فرصت و از خودم بگیرم. نگران آینده بودم.همه بهم میگفتن چرا ازدواج نمیکنی و ...نمیخاستم حسرتشو بخورم..تو فکر اون زن هم بودم اگه هنوز احساسی بینشون بود چی?بعد یاد حرفای نامزدم میفتادم که گفت هیچی بین مانیست و کاملا منو متقاعد کرده بود و آروم میشدم.

بهشون پیام دادم که من ی شرطی دارم بالاخره قراره از زندگی من بزنیم برا مهریه و ... که ایشون در جواب پیامم نوشت من تصوری که از شما داشتم چیزدیگه ای بود و ما تفاهم نداریم و همه چی تموم.موفق باشید.جا خوردم ولی گفتم اشتباه از من بوده شاید لحنم تو پیام بد بوده که تماس گرفتم باهاشون که لااقل میپرسیدید شرطم چیه بعد قبول نمیکردید.که گفت مگه مذاکرات ایران و امریکاست که برام شرط گذاشتی من هم از کارم شرمنده شدم و عذر خواهی کردم و براشون توضیح دادم و ازشون خواستم که ادامه بدن.ایشون ب سختی قبول کرد. گفته بودند ک بهتره ۳ الی ۴ ماهی نامزد باشیم.
رابطه ی ما رسما شروع شد اونم از طریق تلفن و چت . همه چیز عالی عالی من هرروز عاشقتر میشدم ایشون هم به من علاقه داشت. خانم هروی دوره جذابیت و که گرفتم دیدم من اول رابطه چقد جذاب بودم ولی بعدش نه.

کم کم که تو رابطه رفتیم اتفاقاتی عجیبی افتاد.مثلا تو چت اگه حرفی میزدم که برداشتی میکرد بلافاصله رابطه رو تموم میکرد و من بایستی ساعتها براش توضیح میدادم و عذرخواهی میکردم و برش میگردوندم . سر تلفن هم بسیار حساس بود اگر کمی دیر جواب میدادم کمی عکس العمل تندی داشت .چیزی که تو رابطه ی ما بسیار پررنگ بود هر روز و هربار صحبت از اون خانم و متاسفانه مقایسه ی من با اون خانم بود جوری که ریز ریز اخلاقای خانم رو از من میپرسید که اگه تو همچین شرایطی باشی چیکار میکنی و ... وای بحال روزی که من حرفی میزدم که مشابه اون خانم بود یا نظرم شبیه اون بود رابطه رو تموم میکرد .تو این دو ماه سر چیزهای مختلف رابطه رو تموم کرد. من همه ی این ها رو میزاشتم پای اسیبی که از طلاقش خورده بود و میگفتم حق داره چون یبار شکست خورده اما بعد از هر تلفنش فقط گریه میکردم و حس میکردم دارم کم میارم.فکر کردم هنوز به من اعتماد نداره. سر مسایل مالی بشدت اذیت بود چون هم مهریه رو داشت هم وام ازدواجش.چون تازه استخدام شده بود حقوق بالایی نداشت.من بهشون گفتم که نگران مراسمات نباشید من هیچکدوم از جشنها رو نمیخام و برا شروع زندگیمون بریم ماه عسل.خوشحال شد.برا خرید هم گفتم که خودم همه چی دارم و هر وقت داشتی برام بخر حتی طلاها. نمیخاستم منم دغدغه ای بهش اضافه کنم.
در اوج علاقه وقتی حرفی میزدم یا کاری میکردم که مورد پسندش نبود میگفت نکنه تو هم مثل اون باشی و رابطه رو تمام میکرد. من ازین مسیله بشدت نگران بودم. از ی طرف ناراحت میشدم از طرفی هم بهش حق میدادم چون زندگی سختی داشت.اما نمیفهمیدم چرا فقط بدیهام به چشمش میاد.وقتی میدیدم که ما تو نامزدی هستیم و همون اتفاقات و بهم زدنا داره تکرار میشه ترسیدم.خیلی ترسیدم.و یبار باهاش صحبت کردم گفتم که من نمیخام مجبورت کنم که تو رابطه باشی و وقتی قهر میکنی نگرانم چون قهر معمولی نیست تو رابطه رو تموم میکنی واین منم که اصرار میکنم که برگردی .میترسم نکنه علاقه ای نباشه و فکر کنی مجبوری.که گفت نه من هروقت حتی تو عقد حتی تو عروسی بفهمم بدردم نمیخوری رابطه رو تموم میکنم.و من این حرفش شده بود کابوس برام.
رابطه ی ما یه سایه داشت اونم زن سابقش. زندگیمون شده بود حرف اون خانم. همش میگفت اون احساساتی بوده تو هم احساساتی یا منطقی?ببین اگه احساساتی ای من نمیتونم ادامه بدم.یا میگفت اون هرروز گل میخاسته تو اینجوری ای؟؟  بشدت غرور داشت و فکر نمیکردم تا این حد حساس باشه بخاطر همین یه جاهایی غافل میشدم.و عصبانی میشد.اگه سرچیزی من قهر میکردم یا سرد جوابشو میدادم که دوبار اتفاق افتاد رابطه رو تموم میکرد و میگفت از الان اینطوری وای به حال بعدا.و دیگه جرات بیان ناراحتی مو نداشتم و تو دلم میریختم.اصلا نمیخاستم از دستش بدم میترسیدم ولم کنه بره.

خلاصه دو ماه گذشت . خانواده ها جمع شدن برا تاریخ عقد و مهریه.  عقدنکردم چون میترسیدم .همش فکرمیکردم جدامیشیم.احتیاج به زمان داشتم.و ایشون انقد اصرار داشت که سریع بریم سرخونه زندگیمون.من ازین همه عجله واهمه داشتم .فشارها از طرف خودش بود خواهرم هم هرروز زنگ میزد میگفت مطلقه ها اینجورن فلانن بهمانن.هرچی میگفتم دوسش دارم دیگه خواستگاری ندارم.سنم بالاست.اونم حرف خودشو میزد جوری که مامانم هم نظرش عوض شد و اومد گفت اصلا فک نکن که باید حتما ازدواج کنی.ازدواج نکن.منم از همه طرف تحت فشار بودم.نمیدونستم دارم چیکارمیکنم.فک میکردم کارم اشتباهه.رفتم پیش مشاور و اون هم گفت بدردت نمیخوره.ولی من میخاستم باهاش ازدواج کنم.تا ایشون پیشنهاد داد بریم مشاوره .من هم قبول کردم. جلسات مشاوره ۴ جلسه ست شد.یبار ازم پرسید اگه مشاوره بگه بدرد هم نمیخورید چیکار میکنی?منم ترسیدم به احساساتی بودن محکوم شم گفتم اولا ما هیچ مشکلی نداریم باهم.مشاوره هم هیچوقت نظرشو تحمیل نمیکنه.که اصرار کرد جواب منو یک کلمه بده چیکارمیکنی?بازم توضیح دادم ما مشکلی نداریم بازم اصرارکردکه گفتم اگر هیچ راه حلی نداشته باشه و اوضاع خیلی وخیم باشه میگم نه.بعد شب بخیر گفتیم و خداحافظی.
فردا صبح من سرکار بودم بهش پیام دادم که اخرای صحبتمون گفت میخوام ی چیزی بهت بگم گفتم بفرما.گفت به خاطر حرف دیشبت که گفتی اگه مشاوره بگه نه توهم میگی نه .دیگه بهم زنگ نزن و ارتباطی باهم نداشته باشیم .نشستم دل سیر گریه کردم.اخه چقد منو پس میزد خسته شده بودم. دو شب بعد تازه از سرکار اومده بودم که زنگ زد.نمیدونستم چی بگم داشتم فک میکردم چی بگم و تازه هم رسیده بودم جواب ندادم.پیام داد که شناسنامتو دادم بهت ؟ گفتم نه پیشته.گفت میفرستمش برات.به خانواده بگید همه چی تموم شده.و موفق باشید.اصلا خشکم زد.موندم چیکار کنم مجبور شدم

نمیدونستم چه کنم. دوهفته شد  نه اون زنگ زد نه من. نگران بودم بهش زنگ زدم جواب نداد.بعد بابام رفت که شناسنامه رو بگیره.و به دامادشون گفت چرا دوهفته اس نمیاد چیزی شده؟که اونم به بابا گفت .بله دختر شما مدام قهر میکنه.خیلی لوسه. اصلا محبتی نمیکنه... وقتی این حرفارو شنیدم شاخ دراوردم.گفتم من!! شوکه شدم.من کی قهر کرده بودم?خودش همش قهر کرده بود.من به خانوادم گفتم نتیجه هرچه باشه در کمال احترام جواب بدید.خواهرم بشدت عصبانی شد گفت باید همه چی و به رخش بکشی نباید بزاری حقت ضایع بشه و به دروغ تو رو بد کنه.اما من گفتم نه اصلا حق ندارید تندی کنید.که با حالت مسخره ای گفت هنوزم میخادش. فقط دلتنگ نامزدم بودم. دو روز بعد نامزدم پیام داد و رابطه رو ادامه دادیم.

ماه سوم بود.میرفتیم مشاوره.همه چی خوب.رفتیم بیرون من نمیدونم چطور و چرا ازش پرسیدم تو سیگار میکشی بعد از حرف خودم خندم گرفت.چه سوال مسخره ای.ولی جوابی شنیدم که مثل پتک بود.گفت از کجا فهمیدی.گفتم مگه سیگار میکشی.گفت آره ولی تو از کجا فهمیدی.گفتم از رنگ لب و دندونات کمی شک کردم.وای نمیدونید چه بلایی سرم اومد.فقط سیگارنبود همش با خودم میگفتم چه چیز دیگه ای ازم پنهون کرده.اون از طلاقش اینم از سیگار.گفتم چرا نگفتی.من سیگار بدم میاد و دودش حالم و بد میکنه.گفت تو عقد میگفتم.و بعد گفتم چطور فک کردی نمیفهمم.گفت من همکارم ۷ ساله سیگار میکشه زنش نمیدونه.گفتم مطمین باش میدونه.و هیچوقت فک نکن که میتونی از زنت چیزی پنهان کنی.و بعد گفتم چه برنامه ای داری گفت من بخاطر ازدواجم سیگار کشیدم تو همون زندگیم.گفتم من حق داشتم بدونم.گفت اگه خواستی بهم بزنی به خانوادم نگو.باورم نمیشد بازم حرف رفتن!!! گفتم باشه و بحث و عوض کردم و هیچوقت دیگه نه حرفشو زدم و نه به روش اوردم.اما دلم خون بود.بقیه ش باهم خوب بودیم از وجود هم لذت میبردیم.دوسش داشتم.اما نگران بودم.ماه چهارم بود .نامزدم چند وقتی بود که گیر میداد به شوخی که باید بگی دوست دارم.ماهنوز همو با فامیل صدامیکردیم.ازطرفی هم میگفتیم چون دوره اشناییه فعلا محبتی نباشه.من هم با توجه به حساسیت هاش نمیگفتم مگه بعضی وقتها ..تا اینکه یه روز صبح داشتیم باهم میخندیدیم و حرف میزدیم هوا سرد بود.گفتم چقد سرده نامزدم گفت چای بخور گفتم وسیله ندارم گفت خودم برات کتری درست میکنم به شرطی که بگی دوست دارم، اصرار کرد که باید بگی.منم روم نمیشد و هنوزهم خجالتی بودم انقدها هم باهم راحت نبودیم. خلاصه با تمام استرسم گفتم که خندید و گفت سرت کلاه گذاشتم برات درست نمیکنم.و خندیدیم و خدافظی کردیم. اما من دلخور شدم. پراز ناراحتی بودم که پیام دادم و ازش خواستم درمورد چیزای احساسی شوخی نکنه. گفتم.لطفا درمورد احساسم شوخی نکن حس کردم مسخرم کردی.جواب داد دیگه باهات شوخی نمیکنم.  یعنی تو جنبه شوخی نداری.الم شنگه کردی.منم موندم گفتم نه من فقط گفتم احساسمو بهت بگم.بعد گفت اگه ادم بی جنبه ای هستی بگو که من تکلیفمو بدونم راستش من با این اخلاقا کنار نمیام.گفتم اخه تو این چندماه این همه شوخی کردی باهام.جنبه دارم.گفتم من ناراحتیم درهمون حد پیام بوده و دیگه تموم شده.اما ظهرکه باهام اونجوری حرف زدی اونجا ناراحت شدم.خلاصه شب هم کلی دراین مورد حرف زد و گفت قبول داری اشتباه کردی گفتم اره قبول دارم و معذرت میخام.یکم حالم خوب نبوده پیام دادم نباید پیام میدادم.اصلا هم قصدم ناراحت کردن تو نبوده راستش فک نمیکردم پیامم انقد بد باشه.و شما حق دارید.درومد گفت پس قبول میکنی اشتباه کردی گفتم اره.بعد گفت دو روز بشین فک کن اگه بازم این رفتارو داشته باشی من ادامه نمیدم منم در کمال ناباوری گفتم باشه.وخدافظی کرد.

حدود ۵ دقیقه بعد مامانم زنگ زد که چیزی شده گفتم نه.گفت اخه داره به بابات زنگ میزنه.گفتم لابد کارداره.تعجب کردم اخه چیزی بهم نگفت.رفتم خونه.وقتی رسیدم مامانم و بابام ناراحت بودن.گفتند چی شده.گفتم چی شده.گفتند زنگ زده گفته دخترتون قهرمیکنه هرچی هم براش توضیح میدم قانع نمیشه.من تحمل این رفتارارو ندارم .قانع نشدن و اینکه انقد رو حرفش پافشاری میکنه برام قابل پذیرش نیست.و.... موندم .من عذر خواهی کرده بودم و قبول کرده بودم اشتباهمو.خواستم بهش زنگ بزنم گفتم نه.فرداش بهم زنگی نزدیم.روز بعد خانوادشو فرستاد که دخترتون تکلیفمونو روشن کنه.خیلی خیلی جا خوردم.حرفی برای گفتن نداشتم.گفتم چرا نگفتی من که بهت گفتم هر وقت نظرت عوض شد بگوبهم.بحث بالاگرفت سعی کردم ارومش کنم و اروم شد.گفت دیگه ازینکارا نمیکنی گفتم نه و قول دادم.اصلا باورم نمیشد.بعدش هم گفت حالا بگو دوسم داری و گفتم.و بعد خدافظی.

مث یه تیکه گوشت له شده خودمو انداختم رو تشکم و فقط میخاستم بخوابم.هضم این ماجرا برام سخت بود. نمیدونستم چیکارکنم.نگران رابطم بودم رفتم پیش همون مشاوری که پیشش وقت داشتیم.همه چی و بهش گفتم.گفتم نگران رابطم هستم.هر مشکلی هست بهم بگید رابطمو نجات بدم.دیدم گفت این اقا اصلا بدرد نمیخوره.باید تموم کنی.منم اومدم خونه امتحانات نامزدم بود نمیتونستم بهش بگم.دوسش داشتم اون فقط اسیب دیده بود.همه ی حساسیت هاش مال زندگی گذشته بود.همونی بود که میخاستم.تحصیلکرده.اقا.مخترع بود.بهش افتخار میکردم.اما رفتاراش لهم کرده بود.کم اورده بودم.حالم بد بود.نمیدونستم چی درسته چی غلط.خوبیهاش و نمیتونستم کنار بزارم.اخه مگه کی کامله.نتونستم بهم بزنم.تصمیم گرفتم رابطمونو خودم درست کنم.خیلی از حساسیتهای خودم کم کردم.واکنش هام و کم کردم .بیشتر محبت کردم.و واقعا همه چی بینمون داشت درست میشد.به ارامش رسیدیم.فقط خوبیهاش و میدیدم.چه روزهای خوبی.بهم محبت میکردیم.اگرم ایراد میگرفت میگفت داری چاق میشی میگفتم باشه از فردا رژیم.داشتیم کم کم همه ی مشکلاتمون و حل میکردیم.به خواهرم دیگه اجازه ندادم دخالت کنه.زوم کردم رو نامزدم همه گذشته رو فراموش کردم.داشتم عاشقش میشدم.اونم راضی بود.هرچند کمی نگران بودم.ترسم این بود دارم اشتباه میکنم اخه همه یکصدا میگفتن نه و من میگفتم اره.نامزدم میگفت چقد خوبه تورو دارم.بیا عقد کنیم گفتم باشه.گفت مشاوره رو چکنیم نریم.گفتم بریم فقط تست و بدیم بیایم.دیگه نمیریم .با اینکه مخالف بود ولی گفت باشه.بعد امتحاناتش رفتیم جلسه اخر مشاوره.من دلشوره ی عجیبی داشتم.بهش میگفتم دلم شور میزنه اتفاقی نیفته بیا برگردیم.بعد خندیدیم.و حرف زدیم تا اونجا.تا رفتیم تو مشاور گفت یکی یکی بیاید.نامزدم رفت بیرون تا رفت مشاور بهم توپید که چرا اومدی مگه قرار نبود تموم کنی.گفتم تو این مدت تونستیم خیلی از مشکلاتمونو حل کنیم.بعد با ی لحنی گفت اول اومدی میگی مشکل دارم الان میگی حلش کردم.گفتم باهم حرف زدیم.گفت من نمیدونم چکارکنم.گفت حالا برو بیرون.نوبت نامزدم بود.و بعد دوتایی رفتیم. و اتفاقی که نباید میفتاد افتا د هرچی که اون روز گفته بودم به نامزدم گفت من هاج و واج موندم.باورم نمیشد ریز حرفامو بگه.گفتم شاید میخاد بگه من رفتم پیشش.نامزدم یه نگاهی بهم کرد و گفت هنوز حل نشدن.تا اومدم حرف بزنم دکتر گفت من ازش خواستم مشکلات رابطه رو بگه.حتی اونایی که حل شدن.دکتر بهش گفت زود برا ازدواج مجدد تصمیم گرفتی و اشتباهت این بوده که مسایلتونو به خانواده ها کشوندید این یعنی توانایی حل مساله ندارید.ودر اخر گفت یا باهم حلشون کنید یا باهم خدافظی کنید.و چند بار جملشو تکرار کرد و چند بار به نامزدم گفت تو یبار شکست خوردی نمیخای که دوباره شکست بخوری.اومدیم بیرون.من راه و گم کردم نامزدم هدایتم میکرد.حالم بد بود.شرمنده بودم.نمیفهمیدم خوبه یا بد.توراه خونه یک کلمه حرف نزدیم هیچکدوم.منو رسوند و رفت.این اخرین دیدارمون بود.

وقتی رسیدم طبق معمول بعد از نیم ساعت بهش پیام دادم رسیدی.جواب نداد نگران شدم زنگ زدم جواب نداد.پیام دادم .گفت خودم بعدا جواب میدم.گفتم چیزی شده گفت اره همه چی تمومه.گفتم چی شده مگه.چرا این تصمیمو گرفتی.بزار باهم تصمیم بگیریم. گفت ما باهم تفاهم نداریم.هر چی زنگ زدم جواب نداد. فقط گفتم تورو خدا عجولانه تصمیم نگیر.تو از دست من ناراحتی نزار تو عصبانیت تصمیم بگیری.مگه مشاور چی گفت گفت حل کنید.گفت نه مشاور گفته شما بدرد هم نمیخورید من یبار به حرف مشاور گوش ندادم اما اینبار گوش میدم. اصلا نمیخام ازدواج کنم مشاور گفته فعلا زوده, من تازه جداشدی.فعلا ازدواج نمیکنم.گفتم خواهش میکنم اینکارو نکن.روحرفش موند.دو روز باهم حرف نزدیم.من دیگه جونی نداشتم.نه خواب نه خوراک.. بعد دوروز طاقت نیوردم به نامزدم زنگ زدم التماسش کردم.توضیح دادم.گریه کردم اما فقط گفت تو هم مثل اون زنی.گفت گریه نکن وگرنه میفهمم مثل اونی.اونم گریه کرد.گفتم تورو خدا بریم پیش ی مشاوره دیگه اون هرچی گفت اصلا تست و بدیم جواب تست هرچی شد.اصلا فقط میگفت جداشیم.بعد یه هفته پدرش تماس گرفت و رابطه رو رسما تموم کرد.بعد از بیست روز فهمیدیم رفته خواستگاری. دنیا رو سرم خراب شد.یکساله دارم حسرت میکشم و فقط میزنم تو صورت خودم بخاطر اشتباهاتم.کاش بیشتر درکش میکردم.کاش اون روز اون پیام و نمیدادم.کاش مشاوره نمیرفتم.کاش ناراحت نمیشدم....من مقصر بودم.شاید مقصر صد درصد.من آگاه نبودم .. فکر میکنم باید بیشتربهش محبت میکردم.نه اینکه نکردم کافی نبود. . . پراز حسرت ای کاش هام.من بد بودم و بد کردم....

🔺✅اگر در حال تجربه جدایی هستید ما به شما دوره از جدایی تا تعالی رو تجربه میکنیم تا با کار کردن روی خودتون دیگه همچین تجربه ای نداشته باشید ✅🔺